12.11.13

Látás #2

Sajnos nincsenek jó híreim.. 
Elmenten anyával és a barátommal a klinikára, ahol 15 perc várkozás után kb 5 perc alatt megvizsgálták a szemeim. Nagyon durva gépeik vannak! Eddig nem is tudtam, hogy léteznek ilyenek.. Elöször egy kicsi lyukban képeket kellett néznem, majd egy kicsi lyukból belefújtak levegöt a szemembe és végül egy utolsó kicsi lyukból annyi fény jött, hogy utána 5 percig piros foltokat láttam.. :D és ezek a kicsi lyukak kidobtak egy csomó papírt arról, hogy milyen is a szemem. Ezek után visszaküldtek a váróhelységbe, ahol majdnem egy órát kellett ülnünk.. Az asszisztens egész végig csak telefonált és egyszercsak egy ilyen beszélgetésre figyeltem fel:
'Egyáltalán nem lehetséges, hogy maga a mütét után egyedül menjen haza. A mütét alatt fájdalomcsillapító cseppeket kap a szemébe, ami köbö a mütét utánra elveszíti a hatását és nagyon fog fájni a szeme, annyira, hogy ki se fogja tudni nyitni.'
Egy nagy szemekkel körbenéztem a teremben és egy idösebb néni kedvesen rámnézzet:
'Nem, az nem úgy van ám.. nekem már megvolt a mütét, nem is fájt utána csak kicsit..'
Mikor már majdnem megnyugodtam, végre behívtak az orvoshoz. 
A doki közölte, hogy borzalmasan vékony a (Google fordító szerint) szemhártyám. Mondván a mütét során abból kéne nem is keveset eltávolítani, lehetetlen végrehajtani a mütétet az én szemeimen. Ami lehetséges, az egy másik fajta mütét, melyen egy lencsét helyeznek be a szemedbe, ami életed végéig ott is maradhat. Azzal csak az a baj, hogy a szemem nem stabil és azt a mütétet csakis egy stabil szemem végeznek el, mondván a lencsét nem lehet késöbb kicserélni. A doki aztmondta, hogy várjak még pár évet, menjek vissza minden évben és ha majd stabil a szemem, csak akkor legyen mütét, ha akarom.Nekem azzal a mütéttel csak az a bajom, hogy a hely, ahová ö azt a lencsét akarja bemüteni, nem annyira ártalmatlan, mint a lézeres kezelés. Az a lencse beljebbre kerül, szóval egy komolyabb mütétröl van szó.. és nem tudom, hogy én biztos akarok-e egy olyan mütétet.. Még nem döntöttem el, de még van pár évem gondolkozni a doki szerint.. ja, és ez a lencsebehelyezös mütét ÖTSZÖR annyiba kerül, mint a lézeres kezelés.. :(
Szóval, most kicsi le vagyok csüggedve... 
Viszont volt egy, egyetlen egy jóhíre is a dokinak. Mint kiderült, a szemüvegem, amit most hordok csak -9dpt-s. A szemeim romlottak, most -10dpt-sek. Ehhez képest a szemészeten aztmondták, hogy a szemeim 10-11dpt-sek és a szemüvegem is olyan erös. Én jobban hiszek a klinika szuper-gépeinek, szóval a szemeim nem is olyan rosszak, mint gondoltam. :) Naja, egy kicsit jobbak.. 
Hamarosan majd megyek tehát szemészetre, hogy legyen új szemüvegem.. biztos, hogy szólni fogok arról, hogy a klinikán mást mértek.. Nem is beszélve arról, hogy régebben kaptam lencséket is, pedig az én vékony (még mindig Google fordító..) szemhártyám túl vékony és még jó, hogy idegesítette a szemem.. Kiváncsi vagyok mit fognak mondani.. :) 

Egyenlöre ennyit a szemeimröl.. még gondolkozom azon a másik mütéten..

dierenasiel

Een aantal weken terug had ik Dierenasiel Rotterdam gemaild dat ik een aantal spullen thuis had liggen, die ik graag aan hun wilde geven. Daarop kreeg ik de reactie, dat ze daarmee heel blij zouden worden. Het enige probleem was dat ze alleen tot 4 uur open zijn, dus ik kon maar niet langs gaan door school. Afgelopen zaterdag was het eindelijk gelukt om met de auto langs te gaan en om die spullen te gaan geven. Het was niet helemaal hoe ik het had verwacht..
We gingen naar binnen en bij de receptie stonden twee mensen. Ik legde uit waarom ik daar was en de man keek me aan alsof ik een alien was. Dat voelde al raar. Vervolgens moest ik hem bijna smeken om die spullen aan te nemen, terwijl je zou verwachten dat ze er blij mee zouden zijn. Hij nam het uiteindelijk aan en zette het gewoon op de grond naast zich neer. Hij zei dat ze op het verblijf geen konijnen hadden, terwijl ik konijnen spullen had gebracht. Uiteindelijk glimlachte hij heel vals naar me en zei dat de spullen wel op een goede plek terecht zouden komen. Ik geloof er niks van. 
Ik wilde alleen aardig zijn, dus ik dacht ik breng een aantal spullen naar het asiel en dan krijg ik dit.. Ik denk dat een dierenasiel die van giften en zulke dingen bestaat, blij moet zijn als ze iets krijgen.. Ik vond het helemaal niet leuk en ik zal voortaan ook niet dingen naar ze brengen.
We mochten nog de kattenafdeling bezoeken, waar ongeveer 5 katten opgesloten zitten per kamertje. Ik vond het heel zielig, die katten waren ook aan het huilen enzo.. Maar ik zag wel dat ze goed verzorgd waren. Ik wilde ze best gaan aaien, want dat mocht ook, maar helaas had ik een wondje op me hand en ik wilde niet moeilijk doen met handen wassen en dan nieuwe pleister zoeken.. en ik was deels bang dat die katten misschien iets hadden. :$ Toen ik die katten zag, wilde ik best wel nog een keer daar teruggaan, gewoon voor een middag om die katten aandacht te geven, maar door hoe ze ons gelijk bij de deur hebben behandeld, weet ik het niet meer.. Ik wil alleen het beste voor die dieren en dan ben ik nog de slechterik, omdat ik niet per se de beste voeding heb gebracht.. 
Als iemand toevallig een Garfield of heel erg mooie zwarte kat of grijze tijger kat zoekt, die hebben ze in het asiel. :) 

9.11.13

Een echte man

Een echte man

Ik loop elke dag op dezelfde route naar school, met muziek en alleen. Zo vind ik het fijn, want zo kan ik mensen om me heen observeren en bezig zijn met mijn gedachten. Ongeveer drie jaar geleden was ik voor het eerst geschrokken van een man die zo hard aan het trappen was op zijn fiets, dan mijn gedachten gestoord waren. Hij droeg een pak, had een aktetas in zijn hand en zag best raar uit op de fiets. Zo'n man zou je in een grote auto verwachten, toch zat hij op de fiets. De volgende dagen zag ik hem nog een aantal keren weer zo voorbij schieten en ik werd nieuwsgierig. Ik verzon verhalen over dat hij elke ochtend te laat opstond, waardoor hij te laat van huis vertrok naar zijn werk. Ik verzon dat hij misschien elke ochtend een sport deed, die hij zo leuk vond dat hij de tijd vergat. Ik verzon dat hij meerdere vrouwen had, en dat hij snel thuis moest zijn voordat zijn echte vrouw erachter kwam waar hij was. Maakt niks uit wat voor verhaaltje ik in me hoofd had, ik vond hem heel zielig eruit zien. Zo elke dag zwetend, angstig om te laat te zijn.. Ik besloot op een dag om naar hem te gaan glimlachen. Mijn gedachten waren toch al gestoord door hem, dan kan ik net zo goed iets voor hem doen. Eerst keek hij me heel raar aan, maar ergens ook dankbaar. Ik keek alsof ik hem begreep, terwijl ik geen idee had welk van mijn verhalen eigenlijk klopte. Zo zijn er jaren voorbij gegaan. Hij fietsend, ik lopend, zonder een woord. Toch voelde het alsof we elkaar kenden. Net als de vrouw met de boodschappentas die elke ochtend bij de stoplichten oversteekt wanneer ik oversteek en uiteindelijk bij een verzorghuis naar binnenloopt. In haar was ik nooit zo geïnteresseerd, ze werkte daar of ze woonde daar. Maar die man... 
Ik ben erg introvert, dus ik vond al knap dat ik naar hem durfde te glimlachen. Maar ik kon me niet toezetten om hem een keertje aan te spreken en het leek me ook onmogelijk. Hij ging elke dag zo snel voorbij, ook al leek het voor mijn slow-motion. Dit is mijn laatste jaar op deze school, vanaf volgend jaar loop ik een andere route. Ik besloot om het gewoon op te geven en vast te houden aan mijn verhaaltjes over hem.
Totdat ik op een dag hem lopend tegenkwam. Ik geloofde het eerst niet, ik keek om me heen en verwachte dat de echte fietsende man zo eraan kwam. Maar hij was het echt. Ik deed mijn oordopjes uit en ik deed iets heel onverwachts.
'Sorry meneer, weet u misschien hoe laat het is?' ik had een horloge om me pols, maar die probeerde ik opeens te verbergen. Ik deed het zonder na te denken. Wij schrokten allebei. 
'Het is tien voor acht.' hij wilde verder lopen, maar ik kon hem niet laten. Ik deed een beetje onhandig en deed een stap achter hem, waardoor hij stopte.
'Mag ik u iets vragen?'
'Dat heb je net ook al gedaan. Maar, vooruit.' ik was bang dat hij nee zou zeggen en wilde al weglopen, maar dit was nieuw. Hij stond daar en dit was mijn kans om eindelijk erachter te komen waarom hij altijd zo'n haast had. 
'Waarom fietst u altijd zo snel?' ik voelde me erg dom. Hij keek me verbaasd aan.

'Hoe bedoel je? Ik ben aan het lopen.'
'Nou, normaal gesproken bent u op de fiets en fietst heel snel. Ik loop elke dag ook hier en ik zie u dus elke dag hier fietsen. Waarom loopt u vandaag eigenlijk?' ik begon me steeds dommer te voelen, maar de adrenaline stroomde in mijn bloed en dat maakte me dat ik het durfde te vragen.

'Jij bent de smile meisje! Ik heb het met mijn vrouw over jou gehad. We vroegen ons af waarom je altijd naar me glimlachte. Nu weet ik het weer. Mijn fiets is gestolen en ik heb geen tijd gehad om een nieuw fiets te gaan halen.'
'Maar bent u dan niet te laat?' ik werd nog roder.
'Te laat? Nee. Ik heb al gebeld dat ik laat zou zijn vandaag.'
'Maar waarom staat u niet gewoon eerder op?' ik wilde opeens al mijn vragen stellen. 
'Omdat de verzorghuis waar mijn moeder woont pas om 7 uur opengaat. Ik bezoek haar elke dag met mijn dochter. Vervolgens breng ik haar naar school. En dan moet ik haasten naar werk.' ik voelde me enorm opgelucht. Hij had toch een andere vrouw in zijn leven, maar helemaal niet hoe ik het dacht... En hij had zelfs een dochter! 
'Meisje?' ik was even weg in mijn gedachten en ik heb niet gehoord wat hij vroeg.
'Ja?'
'Ik vroeg waar jij heen liep elke ochtend en waarom je eigenlijk glimlachte.' opeens was ik weer gesloten. Ik vond het altijd al eng om over mezelf te praten. Ik ben goed in luisteren en misschien ook nog vragen stellen, maar praten was nooit mijn sterkste kant.
'Ik.. ik... ik zit daar op school.' ik wees naar mijn school in de verte. 'Ik wilde u blij maken. U zag er best ongelukkig uit. Nee, niet ongelukkig.. gewoon moe. Zoiets.'
'Nou, het was inderdaad aardig van je. Maar, ik moet nu echt verder en jij ook volgens mij. Ik zie je nog... smile meisje. Wat is je naam eigenlijk?'
'Katie. En u, fietsende meneer?'
'Rob. Doei, Katie!'
'Tot ziens, Rob!'
Ik liep verder naar school, helemaal weg van de wereld. Rob was geen man die te laat opstond of een man die vreemdging. Hij was een echte man. Hij heeft zijn leven zo geregeld dat hij voor al zijn vrouwen genoeg tijd had. Het maakte hem niet uit dat hij elke dag zo hard moest trappen op zijn fiets, zolang hij maar bij zijn vrouw, dochter en moeder kon zijn. 
Een aantal dagen later zag ik hem weer voorbij fietsen en deze keer glimlachte hij ook terug. 

*Hij heet geen Rob in het echt. :)