22.2.12

opgeven

Opgeven
Nu dat ik terugdenk aan alle dingen waarmee ik ooit was begonnen, moet ik beseffen dat ik het heb geleerd om steeds op te geven. Toen ik nog klein was, ging ik altijd naar buiten met mijn vrienden, om te spelen en om nieuwe avonturen te zoeken. Wij hadden elke dag een kapitein die mocht beslissen waar we heen gingen en iedereen moest in een rij staan en de kapitein volgen. Ik weet nog toen ik kapitein was, wat was dat spel toch leuk! Wij waren daar uren mee bezig en ik was steeds later thuis. Toen werd er gezegd dat wij laat niet meer ver mochten gaan, maar gewoon in de buurt blijven. Dagje Kapitein werd snel heel erg saai, omdat wij alle mogelijke routes al kenden. Toen gingen wij verstoppetje, en andere leuke spelletjes spelen. Toen werd het winter en vroeg donker. Wij kregen te horen dat wij om 5 uur thuis moesten zijn. Wij hadden geen tijd meer voor leuke spelletjes buiten school. Zo simpel begint het. Zo simpel. Steeds meer beperkingen, waar je je aan moet passen, maar uiteindelijk weet jij het ook niet meer. Vervolgens ging ik sporten, elke dag na school. Mijn resultaten op school bleven gelijk, maar toch mocht ik niet elke dag gaan sporten. Want stel, dat ik opeens slecht zal presteren. Geeft niet, ik zal me aanpassen! Ik ging op de dagen, dat ik wel mocht, langer blijven. Helemaal totdat het donker werd en toen de laatste mensen al weg waren, gingen wij met mijn vriendinnen nog iets leuks doen. Daar kwamen mijn ouders ook achter, en toen mocht dat ook niet meer. Na de les gelijk naar huis! Na zoveel beperkingen, na zoveel aanpassingen begin je te denken: is het wel de moeite waard om aan nieuwe dingen te beginnen? Is het wel de moeite waard om nog iets leuks te gaan bedenken?Ik had wel hoop, want er zijn zoveel leuke dingen om te doen! Bijvoorbeeld naar de theaterschool of gitaarles of joggen of reizen. Ik had verwacht dat als ik ouder zou worden, opeens alles zou veranderen. Doordat ik ouder ben, zou ik meer mogen doen. De tegendeel was bewezen: ik werd wel ouder, maar de beperkingen bleven maar komen. Ik ging uit, maar ik mocht niet tot laat blijven. Ik ging naar de theaterschool, maar hé, zijn er geen lessen wat eerder? Of niet zo vaak misschien? Door al die beperkingen leer je hoe je dingen moet opgeven. En ik heb gemerkt, hoe vaker ik iets moet opgeven, hoe makkelijker het gaat. Het lijkt mij niet meer de moeite waard om eraan te beginnen, om vervolgens ervoor te vechten. En al dat gevecht en gepraat helpt uiteindelijk ook niet, er is maar een mogelijkheid: opgeven.

*geschreven door Katie, op feiten gebaseerd.

No comments:

Post a Comment