heartbroken...

Het is zo moeilijk soms. Als het hier de hele dag regent en als het donker is of als ik naar buiten kijk en alleen platte land zie.. dan wil ik zo graag naar huis. Dit is niet wat ik gewend ben. De ene helft van mijn hart ligt nog thuis, ik denk ergens op de glijbaan in het park op de berg. De andere helft is hier, in Nederland, aan het slapen in Flevoland. Zo is mijn hart gebroken: de ene helft hier, de andere daar. Ze zijn beide zo verliefd, maar ze kunnen niet bij elkaar komen. Het doet me pijn om te zien hoe mijn vriend kijkt als ik weer erover begin dat ik niet in Nederland wil zijn, omdat het hem kwetst. Voor hem lijkt het alsof ik ook niet met hem wil zijn, terwijl dat niet waar is. Hij is juist de reden dat ik er ben! Het doet me ook pijn om hier te zijn en steeds te zeggen dat het hier beter is, terwijl mijn hart schreeuwt, dat ik hier weg moet. Het is niet beter hier voor de helft van mijn hart op de glijbaan. Die voelt zich eenzaam. Het is niet zo dat ik thuis niet mis, dat ik niet naar huis ga, omdat ik het niet wil. Ik wil het wel, ik weet alleen dat het hier, in Nederland beter voor me is. Hier heb ik een zekere toekomst. Misschien is die toekomst ook heel treurig, zonder de bergen en warme knuffels van mijn familie. Maar wat moet je toch doen, als je hart zo gebroken is...?