10.4.12

utrecht


Je kent het zeker: in de meeste films wanneer ze in een restaurant zitten te eten en praten.. Hand in hand, naar elkaar kijkend. Nou, hier komt mijn film-versie..
Utrecht, 23 december 2010. 2 maanden samen met hem. Rond 7 uur.
We liepen hand in hand in de kou, op zoek naar een pizzeria. Het kan gewoon niet romantischer: ergens, naast het water hadden we het gevonden. Als de film zich in de zomer zou afspelen, zouden we buiten gaan zitten. Maar het is winter, dus we gaan naar binnen. Het is heel erg druk, maar we vinden toch een tafel voor twee personen. We gaan zitten, en opeens is alles weg. Ik zie alleen maar hem voor me. Ik voel me een beetje onzeker, maar hij houdt me handen vast. Een glimlach, een ober die haast heeft en opeens is de drukte terug. Ik zie allemaal mensen om ons heen zitten. Een vrouw die iets probeert te uitleggen, een man die zich blijkbaar heel erg verveelt enzovoort. Ik voel me erg onzeker. Als het echt een film was, had ik toch een tekst of zo? Zodat ik weet wat ik nu moet doen. Maar ik had helemaal geen idee wat nu. Een glimlach. Het was een real life show, geen drama film. Twee hawaii pizza’s op tafel. Ik was ergens boven, tussen de roze wolken.. Waar alles perfect was, en ik wist wat ik moest doen. Vork pakken, mes pakken en eten. :D En natuurlijk: naar zijn blauwe ogen kijken. Ik wil soms in zijn gedachten lezen. Ik wil heel graag weten wat hij op dit moment denkt. ‘Pizza’ dacht ik. Ik moest lachen, tuurlijk denkt hij aan zijn pizza. :D Met mes en vork gaat het heel erg langzaam, dus ik kijk naar hem en ik zie dat hij gewoon met zijn hand de pizza pakt. 2 seconden twijfelen of ik het ook kan doen.. En ik doe het. Glimlach, en pak een stuk pizza met mijn hand. Misschien is het toch een film, met verborgen camera’s.. Alles gaat perfect. :) Weer twijfelen: waarom hadden ze mij gekozen om dit rol te spelen? Ben ik zeker goed genoeg? In een pizzeria zitten met mijn vriend..? Hij glimlacht. Ja. Niemand anders mag nu, op dit moment daar zitten. Het is mijn rol. Hij betaalt en we gaan. Nee, wacht! Het is nog niet afgelopen. :) We lopen hand in hand op de straat, langs een bloemenkraan. Hij koopt 40 rozen voor me. VIERTIG. Ik zie weer mijn roze wolken boven me hoofd, en ik voel me weer the happiest girl in the world. Hij loopt met mij mee naar huis. Hij kan ook gewoon met de trein naar huis, maar hij loopt met mij mee. En, hier komt het einde: Hij staat voor me deur, hij knuffelt me en zegt ‘Ik hou van je’ . Afgelopen. :)

No comments:

Post a Comment