Ik wil ten eerste twee gevallen aan jullie vertellen en daarna mag iedereen zelf conclusies trekken en zelf besluiten of mensen een tweede kans wel of niet verdienen. Ik vind het belangrijk en ik wil dat anderen erover ook gaan nadenken.. :)
Ik heb een aantal weken geleden de film The woodsman gekeken. Het gaat over een man die aantal jaren geleden een meisje heeft verkracht en hij moest daarom naar de gevangenis. Hij is vrijgekomen en hij wilt een nieuwe leven starten: hij heeft een baan, een huis.. Hij heeft af en toe rare gedachten over kinderen, maar hij doet het echt niet bewust. Iedereen weet hoe een vrijdag is voor de vakantie, wanneer je aan niks anders kunt denken dan aan de vakantie. Dat doen we ook niet expres, en zo is het ook een beetje bij deze man. Hij doet dus echt zijn best, hij wilt alleen maar doorgaan met zijn leven en hij vraagt om hulp. Hij komt een vrouw tegen die hem begrijpt en die hem wilt helpen, maar alle andere mensen zijn tegen hem. Op werk wordt hij in elkaar geslagen, de politie komt gelijk naar hem toe als een kind wordt verkracht in de buurt (er is een andere verkrachter in de film..) Niemand gunt hem een nieuwe leven, niemand zegt tegen hem: goedzo, het komt allemaal goed. Jij doet het goed. Toch verwachten mensen van hem dat hij normaal wordt, maar elke keer als hij iets goed doet, wordt hij weer beschuldigd van iets anders. Hoe moet hij dan zelf geloven dat hij kan veranderen? Waarom zou hij dat doen? Niemand gelooft erin dat hij het kan.. Zou hij geen tweede kans moeten krijgen van de mensen?
Ik heb in de vakantie zo'n programma gekeken waarin een man naar Australië wilde verhuizen, of hij wilde ten minste zijn familie zien die daar woonde. Daarvoor moest hij toestemming krijgen door zijn verleden. Hij heeft zijn ex's slecht behandeld. Maar dat was dus ook lang geleden, hij heeft ook in de gevangenis gezeten en hij zegt dat hij veranderd is. Toen een vrouw van de politie alles voorlas wat hij ooit heeft gedaan, begon hij te huilen als een baby en bleef maar herhalen dat hij veranderd is en hij wilt alleen maar zijn familie zien. Hij wilt niemand kwaad doen. Uiteindelijk, na uren lang in een kamer te hebben gezeten, hangt zijn toegang tot zijn familie af van een vrouw die bij de douane werkt. Zij zegt heel trots in de camera: 'Ik zal hem niet toelaten, kijk maar naar zijn verleden! Zo iemand hoeven wij niet in Australië hoor. Dus ik ga nu aan hem vertellen dat hij niet mag blijven.' Had deze man niet alleen maar acceptatie nodig van anderen? Kon hij echt geen tweede kans krijgen?
..Natuurlijk is het zo dat bij dit soort mensen iets in hun hoofd zit waardoor zij zo zijn. Maar zijn ze daarom niet normaal en kunnen we ze daarom niet accepteren en helpen? Als iemand gehandicapt is, helpen we hem toch ook? Ik vind dat wij deze mensen moeten accepteren hoe ze zijn, en wij moeten hun hulp bieden. Zij hebben acceptatie en liefde nodig, net als alle andere mensen op deze wereld. En begrijp me niet verkeerd: ik bedoel niet dat we ze vrij moeten laten en zeggen van 'Het is goed, verkracht haar maar. Het komt goed daarna'. Ik bedoel dat wij zij moeten steunen en helpen, niet straffen voor hun fouten. Daarmee los je niks op. Wij moeten ze op de goede pad helpen, hun handen vasthouden en begeleiden. Niemand is perfect, daarom mag ook niemand zeggen wat goed en normaal is.Ik vind dus dat iedereen een tweede kans verdient, een kans waarbij hij/zij geholpen en geaccepteerd wordt. Want sommigen hebben wat meer hulp en acceptatie nodig dan anderen.
No comments:
Post a Comment