20.8.13

misofonie

SSSSSSS!

Sinds er een naam voor is, voel ik me een stuk beter. Ik heb over misofonie in mijn tijdschrift gelezen en ik voelde me opeens echt begrepen. Wat is misofonie?
"Mensen met misofonie ervaren gevoelens van irritatie, walging en/of woede bij het horen van geluiden die op zich onschuldig zijn. Deze geluiden zijn meestal door mensen geproduceerde geluiden, zoals smak- en slikgeluiden. Misofonie betekent letterlijk ‘haat van geluid’. Mensen met misofonie hebben zoveel last van de heftige emoties die worden opgeroepen door deze geluiden, dat ze die zoveel mogelijk gaan vermijden. Dit kan tot gevolg hebben dat ze zich steeds meer gaan isoleren en sociaal gaan disfunctioneren." -AMC
Er is nog weinig over te vinden op internet en er is nog geen echte behandeling voor, omdat het net ontdekt is. Ik ben niet alleen! Er zijn veel mensen die misofonie hebben. Sinds niemand precies weet wat het is en hoe vaak het gebeurt en waarom, zal ik mijn ervaring beschrijven.
Ik weet eigenlijk niet wanneer het begonnen is, want nu lijkt het alsof ik me altijd al ergerde aan bepaalde geluiden, ik probeerde het alleen te onderdrukken. Het leek alsof ik het alleen merkte en de anderen niet. Ik heb ook tegen me ouders gezegd, maar ze zeiden dat ik me aanstelde, iedereen vindt geluiden soms erg. Nou, ik vind het bij elke avondeten erg. Wat ik meestal doe is nog hardere geluiden maken met bijvoorbeeld mijn mes op me bord of ik sta regelmatig op om te gaan drinken, zodat ik ze niet meer hoor kauwen. Ik vind het vreselijk hoe anderen eten en het maakt me boos. 
Mijn vriend weet het beter dan wie dan ook. En het is zo erg, want nadat ik iets heb gedaan, voel ik me altijd echt schuldig. Hij was alleen aan het kauwen en ik werd weer boos op hem... Soms als we gewoon naast elkaar liggen, word ik al nerveus van zijn ademhaling en wil ik dat het stopt. Hij begrijpt het natuurlijk ook niet, net als mijn ouders.. Sinds ik dat artikel in mijn tijdschrift aan hem liet zien, denk ik dat hij het nu iets serieuzer neemt. Hij probeert niet meer onnodig geluiden te maken die mij storen, maar hij heeft geen idee van hoeveel dingen ik eigenlijk last heb. En hij doet zijn best en als hij een keertje zin heeft in chips, ga ik weer tegen hem schreeuwen. Ik voel me echt schuldig en ik weet niet wat ik eraan zou kunnen doen. 
Ik heb al opgezocht en gevonden dat er soort van behandelingen zijn, maar wat kan dat helpen? Soms tel ik zelf ook tot 5 voordat ik weer boos word, maar dat helpt ook niet. Als ik eenmaal een irritant geluid hoor, dan hoor ik alleen maar dat in me hoofd. Ik probeer me soms ook af te leiden, maar dat heeft ook niet echt succes.
Het is zelfs zo ver gekomen bij mij dat ik mijn vriend heb geslagen. En toen schaamde ik me heel erg. Een andere keer heb ik hem bijna laten stikken, omdat ik niet meer tegen zijn ademhaling kon en ik wilde even stilte in bed. Het kan niet meer zo doorgaan, ik wil er echt iets aan gaan doen. Maar wat?
Er is ook iets raars aan de hand. Van mijn ouders en me zusje vind ik het ook erg. Maar bijvoorbeeld van mijn opa niet. Ik kijk naar hem, zie hem kauwen en slurpen en dat laat me alleen glimlachen. Ik weet dat hij het niet anders kan doen en het maakt me erg blij dat ik niet boos op hem word. Mensen in de trein irriteren me dan weer wel. Getyp op een blackberry, getik op het raam... het zorgde zelfs een keer ervoor dat ik uit de trein stapte. Ik kon er niet meer tegen, maar ik zou me schamen als ik iets tegen die jongen zou zeggen, dus ik koos ervoor om zelf uit de trein te stappen. Ik vond dat er iets met mij mis was, niet met hem. Ik snap zelf niet hoe het precies in elkaar zit.. Waarom vind ik het bij sommige mensen niet erg? Wat ik me ook afvraag is hoe dat geluid alles kan overheersen. In de trein luister ik meestal naar muziek, zodat het moeilijker wordt om die irritante geluiden op te pikken, maar als ik eenmaal een blackberry hoor tikken, gaat dat niet meer uit me hoofd. Maakt niks uit hoe hard de muziek staat, ik hoor dat getik. Volgens me tijdschrift is er niks mis met me oren, maar wat dan? Ik werd bijna doof van me muziek en ik hoorde nog steeds een zachte getik! 
Ik hoop dat er binnenkort meer informatie zal zijn over misofonie, want ik wil mijn vriend echt niet kwijt. Ik wil ook geen ruzie meer met me familie over samen gezellig film kijken.. 

4 comments:

  1. Wow ik herken me zo hard in dit verhaal! Ben er even niet goed van....

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ook last van misofonie? :/

      Delete
    2. enorm! Heb nu op Facebook de groep 'misofonie Belgie' opgericht en vele lotgenoten gevonden.

      Delete
  2. Hey, Zie het nu pas.
    Ja al jaren en het betert er niet op...
    Ben jij intussen naar AMC geweest of zo?

    ReplyDelete