Eerst heb ik serieus gedacht dat ik verdwaald was, toen het uit was. Ik dacht echt dat ik niks alleen kon. Dat zijn hand vasthouden echt iets betekende, dat dat me kracht gaf. Hij hield mijn hand altijd vast als ik bang was, of gewoon als ik iemand nodig had.
Tot nu toe was ik onzeker. Ik heb nieuwe plannen gemaakt en dingen verzonnen die ik wilde gaan doen, maar ik wist niet zeker of ik dat echt zou kunnen gaan doen.
Vandaag is dat veranderd. Ik heb vanochtend het ziekenhuis gebeld, en mijn moeder daarheen gebracht. Belangrijk om te weten dat ik doodsbang ben van ziekenhuizen, ik ben echt nog nooit alleen bij de huisarts geweest, omdat ik gewoon bang ben van dat gebouw, laat staan dan een hele ziekenhuis.. In de auto dacht ik heel even eraan dat hij vandaag mijn hand niet zou vasthouden, dat ik het allemaal alleen moest gaan doen. Ik was maar voor één seconde bang. Ik maakte me sterk en ik liep zelfverzekerd door het ziekenhuis heen. Ik kreeg het heel even benauwd toen er bloed afgenomen werd van mijn ma en toen zij even aangaf dat ze bijna flauwviel. Voor de rest was ik sterk gebleven.
Ik kan het allemaal wel alleen. Ik heb zijn hand helemaal niet nodig. Hij heeft me alleen sterker gemaakt. Zijn hand vasthouden betekende ook dat ik hem kwijt kon raken. Nu ben ik hem kwijt. Nu ben ik alleen en sterker dan ooit. Niet zwakker, maar sterker.Ik hoef niemands handje om sterk te kunnen staan.
ps: het gaat goed met mijn ma. :)
No comments:
Post a Comment